თბილისი ...ღამე..წვიმა...გალაქტიონის ხიდი...კისერი..თოკი...ლოდი...რაც შეიძლება დიდი..ახლა რაგაც უნდა გითხრა. ალბათ შენც კარგად ხვდები...ვიცხოვრე დავიღალე..კარგად იყავი(((
..სიცოცხლე ყვითლად და მზე ლურჯად ანათებს.. სიგიჯემ ყველა ნერვი ჩაითრია. ყველა ემოცია დღეს გავასამართლე და ეს დედამიწაც თქვენთვის დამითმია:*****
როგორც კი შენი სულის ძახილს აჰყვები ისეთი აღარ ხარ,როგორიც სხვებს უნდიხარ."
.მოგონებები იცრიცება...დიდი ხანია არ მიწერია .. ♥♥ შენ კი ისევ ფერმკრთალდები და ჩუმად მიდიხარ ...♥ სითბოსკენ სადაც კარები წამდაუწუმ იღება და იხურება...მე არავინ მყავს შენზე უფრო შორეული? ♥
იცი?, შენ რომ მითხარი, დღეები გააფერადეო და საღებავებიც რომ მაჩუქე.... არც ისე ადვილი ყოფილა... ზოგიერთი დღე ისეთი ნაცრისფერია, არ ფერადდება..
.შენი სახელი ერქვა ჩემს ფიქრებს… ჩემს ოცნებებს… იმედებს… ღიმილს… სიხარულს… ცრემლებს… სევდას… ეს ყველაფერი იყო და გაქრა… შთაინთქა… მოკვდა… და დამრჩა მხოლოდ სევდა… ცრემლები… დარდი… დავრჩი მარტო, სრულიად მარტო… ცარიელი სულით… გაბზარული გულით…
.
თუ არ გემორჩილება დრო, ნურც შენ დაემორჩილები მას, შექმენი საკუთარი დრო: თავად გადაწყვიტე როდის რა დროა.
(ულამაზესი ლექსია) ***
კედლიდან სიჩემე წვეთავს, იცი გვიანია უკვე, და ისე უძილოდ წვები, დაიმარტოხელებ ნუგეშს.
რომელიც იპოვე არსად, უფრო მოიგონე თვითონ, ღამეს გამოართვი ჩანთა, სადაც გაზაფხული იდო.
გესმის საათების კვნესა, (გძულდა ბავშვობაში მახსოვს), ალბათ ახლაც ისე გჯერა, ოთხ კაცს მოვერიე მარტომ.
ბავშვურ გიყვებოდი ტვინით, ისე გულუბრყვილო ჩანდი, ისე დაიწყებდი ტირილს, ისე ბავშვურ გულით გწამდი.
მერე უდროობამ, თუ დრომ, ღრუბლებმა შთანთქა ცხოვრების ძალა, ფიქრი კი მიწნავს ნელნელ კალათს, რომელშიც ალბათ ჩავაწყობ კალას, ლაჟვარდი გაცვდა სივრცეში განა, არა წამები ფარებად დგანან. უბრალოდ ოცნებას შევეხე ცხადათ და მისი დაკარგვა არ მინდა არა. უბრალოდ ცხოვრება ლექსებს თან გაჰყვა, უბრალოდ რითმები აზრებს გადაყვა.
მერე უდროობამ, თუ დრომ, (ან და როგორც არი, რავი)… ზურგის მოგვისროლა მხარეს, და ჩვენც უჟანგბადოდ დავრჩით.
მე კი უფრო იქით მიკრეს ვირის აბანოში თავი, სუნთქვა გავიყოლე შენი, მეყო წელიწად და სამი
თვე. ეს ვარსკვლავები–ასტრა, თითქოს წვიმებია–რეტრო, და ეს პასეიზმის აკმე, ღამის ლექსებივით მერგო.
ღამე სტუმარია ზეცის, შავი შემოუსხამს "პალტო”, ასე დავდივარ და მტკივა, თავზე ისტორია მათოვს.
ძველი მაკაროვი, რიგში კენტად შენახული ტყვია, სულ ჩემს გაბრაზებას ცდილობს, ესეც ნათქვამია რბილად.
კედლიდან სიჩუმე წვეთავს, ძლიერ გვიანია უკვე, მთვარე ფანჯარაში მხედავს, და ბავშვობით მივსებს უბეს.
ახლა ვარსკვლავები–ასტრა, თითქოს წვიმებია–რეტრო, და ეს პასეიზმის ლაკმე, ღამის ლექსებივით მერგო.
***
როდესაც მთვარე ანათებს ოთახს, ირგვლივ ქუჩაში სიმშვიდე სუფევს. ჩემი გონება ეძლევა ოხვრას, ქარი ბაღნარში ლეღვს ტოტებს ურხევს.
განვმარტოვდები და ვფიქრობ მასზე, არე-მარეა ბნელით მოცული, შევცქერი მთვარეს ღრუბლიან ცაზე, ვერ გავუხსენი მას ჩემი გული.
არ არის ძნელი მიენდო ღამეს, მოუყვე როგორ წვალობ გრძნობებით, გაუზიარო რაც შენ გადარდებს, ხომ დაწყნარდები, თუნდაც დროებით.
მთვარე კი ისევ ანათებს ოთახს და ნაზი სიო ბაღში უბერავს, მესმის ღამის ხმა `მოეშვი ოხვრას, ცა თქვენს სიყვარულს საბანს უკერავს
305
602
28
