ოჯახი – ქართული ტრადიციის განუყოფელი ნაწილი, სიწმინდე, სისპეტაკე და ადამიანის ზნეობის განმსაზღვრელი მთავარი კოეფიციენტი. თუ ოჯახი არ გივარგა, რაც უნდა წარმატებული და სასახელო გაიზარდო, ვიღაც მაინც ღვარძლიანად ჩაიბუტბუტებს, მაგის ოჯახი კი ვიცი, რაც არისო. კარგი ოჯახიშვილობა კი შლეიფივით მოგყვება და ხშირად ისე გიცავს ეჭვიანი თვალისგან, როგორც ქოლგეითი – კარიესისაგან (ერთხელაც იქნება, პროდაქტ პლეისმენტში ფულს მოვთხოვ. ბოლოს და ბოლოს, მე-10 კლასიდან მარტო ამით ვიხეხავ). ჰოდა, როდესაც ასეთ (ანუ კარგ) ოჯახში სტუმარი მოვა, სად უნდა იყვნენ ამ დროს პატარები?

რაც თავი მახსოვს, სულ ვხატავ. მე-4 კლასში ვიგრძენი, რომ გონება გამეხსნა და ფლომასტერებით მივცხებდი ხოლმე. ასე ივსებოდა სახატავი რვეულები ძეგლების ჩანახატებით, მეფეების პორტრეტებით და წყალქვეშიდან დანახული მოცურავე გედის სურათებით. ამას იმიტომ ვყვები, რომ სტუმრების მოსვლისას მამაჩემი ჩემი ნამოქმედარის გამოფენას აწყობდა ხოლმე. თვალწინ მიდგას ის მომენტი, როცა ერთ ოთახში გამალებული ვხატავ, მეორეში კი სუფრაა გაშლილი და წუთი-წუთზე ველოდები, როდის მიხმობენ ჩემივე ნახაებიანად. მეც საუკეთესოებს გადავარჩევ და მორიდებულად შევდივარ. რამდენიმე წუთში გაოცებული (არ ვიცი, რამდენად) ბიძები ქებითა და სადღეგრძელოებით მავსებენ. მერე მამაჩემიც თვალით მანიშნებს გადიო და ჩემი წარმოდგენაც სრულდება.

მე-7 კლასში გიტარის შესწავლა დავიწყე და მალე სუფრაზე ჩემი დასწრება გახანგრძლივდა. მორიდებული დავჯდებოდი, თითებს სიმებზე ვაჩხაკუნებდი და ვმღეროდი. თან თვალს მაყურებლებისკენ ვაპარებდი და მეცინებოდა, ზოგი აზრზეც რომ არ იყო, რატომ მოსწონდა ჩემი ნამღერი. მამაჩემს კი, რა თქმა უნდა, ყველაზე ნასიამოვნები მაგრამ მკაცრი სახე ჰქონდა. ძაანაც უსწორდებოდა, რომ შვილით თავის მოწონება შეეძლო, მაგრამ, აპაპაპ, ამას როგორ მაგრძნობინებდა! მერე წავიდოდა თხოვნები, ახლა ეს დაგვიკარიო. მეც, თუკი დამუშავებული მქონდა, ეგრევე ვუსრულებდი, თუ არა და ზრდილობიანი უარით ვტოვებდი ოთახ-არენას. აქვე იმასაც ვიტყვი, რომ ჩემი უმცროსი ძმა კარატეზე დადიოდა და სტუმრებს შესაბამისი ილეთებით "აოცებდა”.

აი, სულ ეს იყო ჩვენი "მოღვაწეობა”, ოდეს სტუმარი მოვიდოდა. გვიხაროდა, საკუთარი შესაძლებლობების გამოვლენის საშუალებას რომ გვაძლევდნენ, რითაც მერე კმაყოფილები მივწვებოდით დასაძინებლად. ცხოვრება მშვენიერია და აბა ჰე…